سارا

تقديرمان چه بد جوراجور و مختلف

"سارا" كلاسِ "اول ب" بود، من "الف"

با او چه سبز بود دبستان روبه رو

حتا كتاب فارسي از نام خوب او

گفتي چه بود؟گفتي سارا چه كاره بود؟

سارا در آسمان دبستان، ستاره بود

سارا چه بود؟رويا،سارا كه بود؟ خواب

سارا چه بود؟پنجه ي زرين آفتاب

از صبح تا غروب غم انگيز آفتاب

يك ريز مي نوشتم:سارا،انار،آب

آن مرد داس دارد،سارا انار، من

اما دو چشم منتظر و بي قرار،من

اما هزار آرزوي دور و دور دست

يك سرنوشت غم گين، لبريز از شكست

تقديرمان چه بد جوراجور و مختلف

"سارا" كلاسِ "اول ب" بود من "الف"

آمد انارهايش را در سبد گذاشت

آمد به روي سينه ي من دست رد گذاشت

سارا گذشت و رفت و پريد از كتاب من

حتا شبي نيامد سارا به خواب من

سارا گذشت و پنهان شد در خيال ها

يادش به خير باد آن شب ها و سال ها

مي شود در حاشيه خوشبخت زيست

با شمايم ساكنان عافيت!

زندگي تنها ميان متن نيست

زندگي در گوشه ها در حاشيه

زندگي در هر كجايي جاري است

سيب دارم،سيب دارم،سيب! سيب!

اين صداي بچه ي گاري چي است

مي كُنم حراج شان،رفت و نماند

اين هميشه جمله ي هر روز اوست

سيب تازه! سيب ارزان! سيب سُرخ!

اين صدايي از اميد و آرزوست

داد مي زد كوچه كوچه،سيب!،سيب!

-بچه ي ميوه فروش دوره گرد-

داد مي زد:ميوه ي ارزان بخر!

هر كسي رد شد تماشايي نكرد

بچه ديگر دادهايش را نزد

خسته بود و بي رمق، خُرد و خراب

نقشي از او بود و از جان كندن اش

-ميوه ي وار رفته ي در آفتاب-

رفت خانه با دو دست خالي اش

شرم مي باريد از پيشاني اش

مي گذشتند از پيِ هم لحظه ها

مثل تعطيلات تابستاني اش

آمد اما با دو دست خالي اش

آمد اما سر به زير و بي صدا

گريه كرد و نا اميدانه  گرفت

قامت سبز درخت سيب را

باغ سيب از شرم ساري خُرد شد

آخر او جز ميوه اش باري نداشت

واي در آن لحظه هاي جان گداز

سيب فرقي با سپيداري نداشت

هزار مرتبه از روي كهكشان بنويس!

به كوچه ها و خيابان،به شهر گوش نده!

زمين كلاس ندارد،از آسمان بنويس!

از آن پرنده كه پرواز كرد شعر بگو!

از آن ستاره كه خنديد داستان بنويس!

برو به مدرسه ي ماه و ثبت نام ام كن!

برو و نام مرا در كلاس شان بنويس!

ادامه يافتن ات در پرنده بودن توست

ادامه يافتن ات را بگو! بخوان! بنويس!

غزل! به خاطر گنجشك هاي فصل بهار

هزار مرتبه از روي كهكشان بنويس!

بپر در آسمان من! برای من کبوتر باش !

بیا در وسعت دریا و آبی ها شناور باش!

رباعی تر، قصیده تر، دوبیتی تر، غزل تر باش!

به آن سال عزیزی که پسر بودم تو دختر باش!

بیا و با همین پیراهن ات آن جا صنوبر باش !

تو اولين غزل عاشقانه ام بودي

مرا به شعر كشاندي،به سمت و سوي غزل

شروعِ زندگيِ شاعرانه ام بودي

اميد آمدنِ صبحِ تازه ي فردا

نسيمِ پنجره ي باز خانه ام بودي

نگاه رو به افق هاي آبي اميد،

براي بال گشودن،بهانه ام بودي

تو مثل "بازِ شكاري" كه روي هر كه نشست...

نشان شاه شدن، روي شانه ام بودي

زنان به دور تو رقصان و مردها به سماع

عروس ده كده ي كُرديانه ام بودي

مرا به چشم غريبه نبين!غريبه نباش!

به روزگار جواني ترانه ام بودي!

تو اولين غزل عاشقانه ام بودي

مرا به شعر كشاندي،به سمت و سوي غزل

شروعِ زندگيِ شاعرانه ام بودي

اميد آمدنِ صبحِ تازه ي فردا

نسيمِ پنجره ي باز خانه ام بودي

نگاه رو به افق هاي آبي اميد،

براي بال گشودن،بهانه ام بودي

تو مثل "بازِ شكاري" كه روي هر كه نشست...

نشان شاه شدن، روي شانه ام بودي

زنان به دور تو رقصان و مردها به سماع

عروس ده كده ي كُرديانه ام بودي

مرا به چشم غريبه نبين!غريبه نباش!

به روزگار جواني ترانه ام بودي!

مهرماه سال پنجاه و نه، من دوم دبستان بودم،جنگ آواره ام كرد و داغ دوستان آواره ترم

تقديم به رنج كشيدگان آوارگي و به دوستم غلام علي جابري كه امسال  مثل گُل روي مين ها  پراكنده شد،اين مثنوي، سال هايي از زندگي واقعي من است،هر آن چه مي گويم بر من و مانندهاي من رفته است

دانش آموزان شهرک های رنجیم

ابتدایی های سال شصت و پنجیم

با تفنگ و تیر و ترکش هم کلاسیم

تانک های واقعی را می شناسیم

تانک ها؛ دزدند،نامردند،دودند

تانک ها؛ چرخ مرا از من ربودند

تانک ها، برچرخ خوبم راه بستند

پیش چشمان خودم آن را شکستند

هم نشین آتش و  خمپاره بودیم

بچه هایی کوچک و آواره بودیم

تاب ما، در چرخش اندوه ها بود

بر درختان بلوط کوه ها بود

ماهی آواره در هر رود بودیم

روی قلاب فشنگ  و دود بودیم

بین ما و خانه ها، دیوارها بود

منزل ما، در گلوی غارها بود

توپ ها، ما را به آتش می کشاندند

توپ ها، خواب از سر ما می پراندند

تو پ ها، تو پ علی را پاره کردند

توپ ها، تیم مرا آواره کردند

بمب، اسماعیل و ابراهیم را برد

پنجه ی دروازه بان تیم را برد

از صدای پای شان بیدار بودیم

ما چه قدر از بمب ها بی زار بودیم

بمب ها، ما را به زور از ما بریدند

ما تمام کودکی هامان شهیدند

جنگ،بخت کودکان را خواب می کرد

بستنی های حسن را آب می کرد

بمب، در ویران گری کولاک می کرد

سکه های قلکم را خاک می کرد

عاقبت بابابزرگم، بی نمد مرد

بی عصاو بی چپق، با حال بد مرد

کم کَمَک مادربزرگم، کور می شد

از مَتَل ها،نوه هایش دور می شد

ساک بابا؛ بی عروسک بود، وا بود

ساک بابا، روی دوش سنگ ها بود

مادرم، هی هیمه ها را جمع می کرد

مادرم، خود را برایم شمع می کرد

نور می شد روی دفترهای درسم

مادرم، فانوس می شد تا نترسم

ترس در من، پلک می زد، تاب می خورد

از صدای گرگ ها خوابم نمی برد

گرم بازی با فشنگ و دود بودیم

ما برای جنگ کردن، زود بودیم

بمب ها؛ خرسند،شیطان اند،گرگند

دیوهای قصه ی مادربزرگند

در زمین های پدر، بختک کمین زد

جای گندم، مین جوانه در زمین زد

مین، لباسم  نیست،کفشم نیست،درد است

با تمام خاطراتم در نبرد  است

من خودم دیدم که گله روی مین رفت

پای چوپان قبيله، روی مین رفت

مین به جای سیب و گندم می نشیند

در کمین پای مردم می نشیند